บันทึกไม่ลับ ฉบับโปรแกรมเมอร์

เป็นสิ่งที่ค้างคางใจมาตลอด "ความผิดพลาด จะทำให้เราแกร่งขึ้นหรือไม่?" ทุกครั้งที่เราทำเรื่องผิดพลาด สิ่งเดียวที่จะทำได้คือแก้ไขให้ได้มากที่สุด และในครั้งต่อไปพยายามไม่ให้ผิดพลาดในเรื่องเดียวกัน เพราะถ้าผิดเรื่องเดิมซ้ำๆ นั่นไม่ใช่สัญญาณที่ดีแล้วล่ะ!! "การสื่อสาร" อีกปัญหาหนึ่งที่ผมยังแก้ไขไม่ได้ ผมเป็นพวกที่ชอบฟังแต่สิ่งที่ตัวเองชอบ ดังนั้นมักจะละเลยจุดสำคัญที่ไม่ทันได้สังเกตุทั้งที่มันจำเป็นต้องเข้าใจ และการจะก้าวเข้าสู่การเป็น Developer ได้อย่างแท้จริงนั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่ผมจะต้องแก้ไขข้อผิดพลาดซ้ำๆนี้ให้จงได้

แรกเริ่มเดิมทีแอดมินเลือกสายอิเล็กทรอนิกส์ครับ แต่จับพลัดจับผลูนังไงไม่ทราบ ตัดสินใจหยุดเรียนไปปีนึง กลับมาอีกทีก็อยากเป็นช่างซ่อมคอมซะงั้น และสุดท้ายก็หลงไหลการเขียนเว็บแอพพลิเคชั่น จากวิชาเรียนภาษาแรก Assambly ต่อมาก็ VB และ ปิดท้ายด้วย ASP แต่เนื่องจาก ASP หาโฮสต์ทดลองยากมาก ตอนนั้นก็มีแต่ Thai.Net ที่เดียว ส่วนโฮสต์ฝรั่งแอดมินก็อ่านไม่เข้าใจ มาวันหนึ่ง ก็ตัดสินใจเขียน PHP ที่เห็นหลายๆคนพูดถึง ทั้งเรื่องความง่าย และมีโฮสต์มากมายรองรับ จนกระทั่งเรียนจบออกมา ก็มีโปรเจ็กต์ตัวนึงที่ทำเองกับมือ เป็นระบบติดต่อสื่อสารภายในองค์กร เอาไว้พรีเซนต์สมัครงาน จนกระทั่งได้งานและกลายเป็นโปรแกรมเมอร์ในวันนี้ ------------------------------ Voc. Cert. : Electronics Technology High Voc. Cert. : Computer Technical ------------------------------ B. Sc. : Industrial Computer Technology

หลายครั้งก็ล้มเลิก เพราะเมื่อเรารู้แล้ว การจะแกล้งว่าตัวเองไม่รู้นั้นทำยากเหลือกเกิน ถ้าเราจะเริ่มสอน เราจำเป็นต้องรู้ใช่หรือไม่ว่าเขาอยากรู้เรื่องอะไร แล้วโจทย์ยากๆแบบนี้ คุณครูทุกท่านเขาจัดการกันอย่างไรล่ะเนี่ย แต่เพราะเขาเรียนมาด้านนี้ เรื่องการวางหลักสูตรคงไม่ใช่ปัญหา เพราะกว่าจะจบจากรั้วมหาลัยมาได้ก็ต้องผ่านการลงมือครั้งแล้วครั้งเล่าจนซึมซับมาเรียบร้อยแล้ว แต่กับเรา จะเริ่มอย่างไรดี?

เนื่องจากวันนี้ตัวผมถูกเรียกให้เป็นส่วนหนึ่งของผู้เข้าร่วมรับฟัง การนำเสนอวิธีใช้งานห้องประชุมใหม่ และไมค์โครโฟนที่นำมาใช้นั้น เป็นระบบไร้สาย ทำงานผ่าน Wireless LAN ถามถึงข้อดีมันมีอะไรบ้าง คงจะเก็บสะดวก สะอาดสวยงาม เคลื่อนไหวไปไหนมาไหนสะดวก อ่อ...ที่สำคัญเลย คนมาติดตั้งนี่ง่ายมากไม่ต้องเดินสายให้ยุ่งยาก ถามถึงข้อเสีย คิดไม่ออก??? แต่ถ้าพูดถึงเรื่องที่ขัดใจก็คงจะมีไม่กี่เรื่อง เรื่องแรก เพราะเป็นระบบไร้สาย แน่นอนต้องใช้ "แบตเตอรี่" คนดูแลห้อง ก็ต้องคอยชาร์จน่ะสิครับ เขามีแอพพลิเคชั่นที่คอย Monitor ได้ว่าตัวไหนใกล้หมด เรื่องต่อมา "การเชื่อมต่อ"  ทุกครั้งที่เปิดระบบ จะต้องเดินไปกดรีคอนเนคใหม่ ผู้ดูแลก็ต้องเดินรอบโต๊ะสิครับงานนี้ ^^" เรื่องสุดท้าย "การเคลื่อนย้าย" ที่จริงก็ไม่ได้น่าเป็นห่วงแต่อย่างใด ถ้ามีคนดูแลห้องตลอด แต่ก็อดห่วงไม่ได้ ว่ามันเคลื่อนย้ายได้ง่ายเกินไป ก็อาจจะทำให้บางทีอาจจะหายไปโดยไม่ทันตั้งตัว

วันนี้ผมเริ่มต้นทำในสิ่งที่หลายๆคนเคยทำมาก่อน แต่ก็ล้มเหลวกันไปแล้ว นั่นก็คือ การเปิดรับการบริจาคเพื่อความอยู่รอดของตัวบล็อกเกอร์ วิธีนี้ยังคงสามารถใช้กับโครงการ Open Source ขนาดใหญ่ได้อยู่ แต่ในทางกลับกัน กับบล็อกเล็กๆที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก คงจะไม่ค่อยเป็นผล เพราะถ้ามีโอกาสเพียงแค่ 1% นั่นก็แสดงว่าต้องมีคนชื่นชอบเรา 100 คน เราถึงจะมีโอกาสได้รับเงินส่วน 1% นั้นมา และอีกไม่นาน ผมก็คงจะต้องอัพเกรดตัวเองเพิ่มขึ้นดังเช่นเว็บอื่นๆ นั่นก็คือการเขียน e-Book ขาย หรือ ขายระบบที่พัฒนาเอง แต่ไม่ว่าจะทางไหนก็ต้องใช้เวลาและความสามารถอย่างจริงจัง กว่าจะสร้างตัวได้ คงไม่ใช่เรื่องหมูๆอย่างที่ผมเองฝันไว้ อยากเป็นโปรแกรมเมอร์แบบสไลว์ไลฟ์ แต่หนี้สินมากมายคอยลุมเล้า สุดท้ายคงต้องดิ้นรนหลังชนฝา เพื่อหาอะไรมาสร้างเม็ดเงินให้กับตัวเอง

วันนี้มีโอกาสได้มาออกแรงที่กลางทุ่งนา  ได้สัมผัสขั้นตอนการทำนาแบบชัดๆในอีกขั้นตอนหนึ่ง นั่นก็คือ การใส่ปุ๋ย เสียงเครื่องพ่นปุ๋ยดังก้องประสานกันจากคนละทิศคนละทาง แต่ละคนก็ต้องแบกเครื่องหนักตั้งหลายกิโลกรัม แค่คิดก็รู้กลัวที่จะออกมาใช้ชีวิตแบบเกษตรกรแบบเต็มรูปแบบซะงั้น ^^" "โดรน" เครื่องบินสุดเจ๋งแห่งยุค ผมเห็นเขานำมาประยุกต์กับงานเกษตรแล้วก็รู้สึกว่า อนาคตของอาชีพเกษตรกรจะง่ายขึ้น (ไม่ต้องแบกอะไรหนักๆกลางหลังอีก) แต่ที่ยังเป็นอุปสรรคนั่นก็คือ เรื่องของราคา >___< และยังมีอีกหลายๆอย่างที่ผมคิดไว้ แต่ต้องใช้ต้นทุนในการทดลอง ถ้ามีตังค์ทุกอย่างคงได้เริ่มต้นสักที  เอาจริงๆก็ไม่ได้คิดเรื่องต้นทุนว่าจะแพงไม่คุ้มทุนหรือเปล่า เพราะอยากได้แค่ เครื่องทุ่นแรงที่จะทำให้สามารถ ทำงานเกษตรตอนอายุเยอะได้สบายๆเท่านั้นเอง ^^

ช่วงนี้ยังคงวุ่นวายกับระบบใหม่ๆ ที่พัฒนาไม่ทัน (แม้ว่ามันจะเป็นระบบเล็กๆเท่านั้นก็ตามเถอะ = =") หลังจากปรับปรุงซอร์สโค้ดโปรแกรมเดิมเพิ่มเติมหน้าตารายงานให้เป็นปัจจุบันได้ครึ่งทาง ก็มียูสเซอร์จากแผนกอื่นเอางานมาเพิ่มให้ "พี่คะ วันนี้พี่พอจะว่างลงวินโดวส์ให้น้องหรือเปล่าคะ มันช้าจนใช้อะไรไม่ได้เลย T__T" "ได้สิครับ แต่ว่าจะเสร็จกี่โมงก็ไม่รู้นะ ^^"   (กับแค่ติดตั้งวินโดวส์เนี่ยนะ -O-) " ไม่เป็นไรค่ะๆ ทั้งวันเลยก็ได้ ^O^ " "อ่อ...แล้วก็พี่ช่วยเอาข้อมูลจากอีกเครื่อง มาใส่ในเครื่องใหม่นี้ด้วยนะคะ -^__^- " หลังจากผ่านไปไม่นาน น้องคนเดิมกับเพื่อนก็หอบเอาคอมพิวเตอร์เข้ามาสองเครื่อง หลังจากติดตั้งวินโดวส์เครื่องใหม่เสร็จ ก็ถึงขั้นตอนย้ายข้อมูลจากเครื่องเก่าสักที เมื่อเสียบสายเมาส์ คีย์บอร์ด และจอเรียบร้อย สุดท้ายก็สายปลั๊กไฟ แต่ดันออกแรงเยอะไปหน่อย ประกอบกับคอมพิวเตอร์ก็เก๊าเก่าซะเหลือเกิน พวกพลาสติกมันก็เลยกรอบมาก เลยหักอย่างที่เห็น TT__TT จากงานย้ายข้อมูลง่ายๆ ก็กลายเป็นเรื่องยุ่งยากไปในบัดด

=O= วันศุกร์ =O= เป็นวันศุกร์ที่เหมือนทุกๆวัน นั่นก็คือทำงานด้วยความเบื่อหน่าย วันนี้ที่ต้องทำก็คือ ตรวจสอบทุกอย่างตาม Check List ปกติ และแน่นอน วันสุดท้ายของสัปดาห์ สิ่งที่ต้องทำก็คือ พยายามเคลียร์งานให้หมด แต่นั่นก็เป็นเรื่องยากจริงๆ ว่าไหมครับ -^__^- ไดอารี่นี้จะเป็นปฐมบทของการเขียนทุกๆวัน เพราะแต่ละวันก็มีเรื่องให้คิดต่างกันไป แต่ก่อนผมเป็นคนชอบเขียนไดอารี่นะครับ แต่เริ่มเข้าสู่วัยทำงานความรู้สึกมันก็หายไป มันเหนื่อยกับทุกๆอย่าง แม้แต่ "ความฝันของตัวเอง" ตอนนี้ผมจะเริ่มต้นอีกครั้ง จะตั้งใจทำให้ดีเพื่อความฝันตัวเอง เริ่มจากทำเรื่องง่ายๆที่สุดก่อนนั่นก็คือ "การเขียนไดอารี่" นั่นเอง หลังจากนี้ ผมก็จะหาเวลาเขียนบทความ และทำวิดีโอสอนเขียน PHP ไปเรื่อยๆ  จนกว่าจะหมดมุก ^^" เชื่อว่าในทุกๆวัน น่าจะมีเรื่องให้อยากเขียนไดอารี่ไปเรื่อยๆ และความฝันก็จะไม่เลือนหายไปไหน ตราบเท่าที่ไดอารี่บล็อกนี้ ยงคงดำเนินต่อไป .\ /.

       ตัวผมเองก็มักจะเกิดปัญหาเรื่องความ ย้อนแย้ง ในตัวเองเช่นกัน "เพราะคนเรามักจะอยากได้ในบางสิ่งโดยที่ไม่ต้องการจะทำบางอย่าง" แต่จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อหนทางมันมีให้เดินเช่นนั้น ขั้นตอนมันต้องเป็นไปตามนั้น        "วิธีลัด" ผมคิดว่าน่าจะเป็นคำตอบของสิ่งที่เกิดขึ้น หลายคนก็ยิ่งใหญ่และเติบโตมาได้ด้วยการอาศัยทางลัด ซึ่งบอกไม่ได้ว่าทางลัดของแต่ละคนที่นำมาใช้เพื่อจุดหมายปลายทางนั้น เป็นการกระทำโดยชอบหรือโดยมิชอบ        ผมเป็นโปรแกรมเมอร์ลูกทุ่ง หรือเขียนโปรแกรมด้วยหลักการบ้านๆ มาแล้ว 5 ปี ผมไม่รู้หรอกว่าในเมืองหลวง หรือตามเมืองใหญ่ๆ เขาเขียนโปรแกรมกันอย่างไรบ้าง ต้องจัดทำเอกสารขั้นตอนที่ครบถ้วนสมบูรณ์อย่างไร ผมจึงเฝ้าติดตามโปรแกรมเมอร์ที่มีชื่อเสียงหลายๆท่านมาโดยตลอด        "เรื่องไหนทำได้ก็พยายามทำ เรื่องไหนทำไม่ได้ก็จำเป็นต้องปล่อยผ่านไป" มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะฝึกและทำให้ได้แบบที่เขาเขียนเป็นแนวทางมาให้เรา แต่ก็ดีที่ได้พยายามอยู่บ้างแต่ไม่ว่าอย่างไรเสีย หลักการก็ยังคงเป็นวิชาการที่ปวดหัว "ต่างก็บอกว่าขาดแคลนโปรแกรมเมอร์ นักศีกษาที่จบ