ทำงานมาก็สี่ปีแล้วยังไม่มีแฟ้มสะสมผลงานของตัวเองเลย
ถ้าจะให้ไปแข่งกับใครเขาผมคงสู้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ยิ่งถ้าเป็นเมืองใหญ่ก็คงจะตกกระป๋องไปตามระเบียบ
ย้อน กลับไปเมื่อตอนจบมาใหม่แอบหวั่นใจ ไม่รู้จะไปเป็นช่างซ่อมคอมพิวเตอร์ที่ไหนได้บ้าง เพราะงานหายากเหลือเกินและไม่อยากจากบ้านเกิด ไม่อยากเอาชะตาชีวิตน้อยๆไปฝากไว้กับเมืองใหญ่ ส่วนตัวแล้วให้ความสนใจกับ PHP เป็นพิเศษแล้วก็พอที่จะเดินบนสายทางนี้ได้บ้าง
"น้องรู้จัก jQuery มั้ย" คำถามแรกที่ทำให้ผมสูญเสียความมั่นใจไปเลยทีเดียว "น้องลองไปศึกษาดูนะ อาทิตย์หน้ามาสมัครใหม่"
ผม ไม่กลับไปที่นั่นอีกเลย คำถามมันวนเวียนอยู่ในหัวตลอด ผมค้นหาทั้งในอินเตอร์เน็ต และซื้อหนังสือมาอ่านจนสามารถเรียกความมั่นใจกลับคืนมาได้อีกนิดนึง แล้วบริษัทรถยนต์ก็เปิดรับ PHP Programmer ตอนแรกในใจก็คิดว่าคงจะแค่รับไว้ดูแลเว็บไซต์ แต่มันต่างจากที่ผมคิดอย่างมาก
วันสอบสัมภาษณ์ ได้ทำทั้งข้อเขียน และเขียนโปรแกรมตามโจทย์บนกระดาษ A4 แหม่เปิดหนังสือพลิกจนกระดาษแทบฉีก ไม่พอตอนให้นำเสนอผลงานที่สะสมมาก็มีแต่โปรเจ็กต์ที่ทำค้างไว้ เอามารันบน PHP5.2 เออเร่อกระจาย (ยุคสมัยที่ยังใช้ session_register) หนึ่งในผู้สัมภาษณ์ก็คือหัวหน้าในตอนนั้นช่วยปิด error ให้ด้วยคำสั่งเพียงไม่กี่บรรทัด (error_reporting(0);) (ต้องขอขอบพระคุณอย่างสุดซึ้ง ^/|\^)
พอปิดเออเร่อกับโค๊ดรุ่น เก่าของผมเสร็จ ก็ดันมีเออเร่อฐานข้อมูล เออเร่อพาธไฟล์ต่างๆ ผมใช้เวลาแก้อยู่ห้องสัมภาษณ์ 15 นาทีได้ เหงื่อไหลไคลย้อยน่าอนาถสุดๆ ~__~ ทุกคนในห้องต่างตั้งตารอดูผลงานของผมอย่างเอาใจช่วย(คิดไปเอง ^^") และแล้ว Error จุดสุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี
ในระหว่างที่ผมกำลังนำ เสนออยู่นั้น ทุกคนพิจารณาผลงานที่ขี้ริ้วขี่เหล่ของผม แล้วก็พูดกันเบาๆว่า "อ่อ...เหมือน IC Board นี่เอง" (มารู้ภายหลังว่ามันคือระบบติดต่อสื่อสารภายในองค์กรนั่นเอง) สุดท้ายประโยคที่ทำให้ร้อนๆหนาวๆก็ถูกกล่าวขึ้น
"ขอบคุณสำหรับความสนใจร่วมงานกับบริษัทของเรานะคะ เมื่อรู้ผลการพิจารณาแล้วเราจะติดต่อกลับไปภายในหนึ่งสัปดาห์นะคะ"
...ไม่กี่วันก็มีโทรศัพท์เบอร์แปลกโทรเข้ามา...
ชีวิตโปรแกรมเมอร์ผมเริ่มต้นที่นี่แหละครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น