บันทึกไม่ลับ ฉบับโปรแกรมเมอร์

งานในสำนักงานนั้นมีอะไรให้ทำเยอะแยะเลยครับ แทบไม่ว่างต่างจากการนั่งเขียนโปรแกรมในห้องโปรแกรมเมอร์ที่เงียบสงัด นานๆทีจะมีใครสักคนทักขึ้นมา ถามกันบ้างเป็นบางครั้ง จนคนจากฝ่ายอื่นเวลาต้องเข้ามาประสานงาน อึดอัดกันทุกคน ก้าวแรกที่เปิดประตูเข้ามา โปรแกรมเมอร์นับสิบจะหันหน้าไปทางเดียวกันอย่างพร้อมๆกัน จนคนเปิดประตูเข้าห้องมาแทบผงะ ^^" แต่เดี๋ยวนี้สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไป ที่ทำงานใหม่ คนใหม่ๆ หลายหลากความนึกคิด บางทีก็อดหวั่นใจไม่ได้ว่าจะรอดรึเปล่าเรา แต่ดีที่หัวหน้าใจดีให้โอกาสได้พยายามกันสักตั้ง ช่วงนี้เจองานเข้าครับ แชร์ปรินท์เตอร์เตอร์เกือบสิบเครื่อง วันนี้แชร์ได้ พรุ่งนี้แชร์ใหม่ เจอคำถามเสียดแทงครับ "สงสัยอยู่ไม่เกิน 3 เดือนแล้วมั้ง?" ถึงจะถามแย่กันเล่นๆ แต่ก็จุกเลยทีเดียว เหงื่อเริ่มซึมผ่านเสื้อเชิตบางๆ ทั้งที่อยู่ในห้องแอร์  (อ่อ...ตอนเช้าๆแบบนี้เขาไม่เปิดแอร์น่ะครับ ถึงว่าร้อนจนเหงื่อไหล) พยามงัดข้อกับมันหลายวันครับ สอบถามไปที่แอดมินคนก่อน พี่เขาก็ถามวา แอดมินคนก่อน : น้องแชร์ผ่านไอพีรึเปล่า ผมคนนี้ : ใช่ครับ ผมแชร์ผ่านไอพี เช็กดูก็ ping

     หัวข้อแรกลองขีดๆ เขียนๆ ให้คุ้นมือเล่น ^^" วันแรกที่ข้ามผ่านคำว่าพนักงานทดลองงาน รู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง และความทนงตนอยู่บ้าง รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่เด็กจบใหม่ ไม่ใช่โปรแกรมเมอร์มือสมัครเล่นแล้วนะ ตอนนี้ได้เป็นโปรแกรมเมอร์เต็มตัวซะที ^_^      ความทนงตนเริ่มหดหายไปบ้างในสัปดาห์แรก และเริ่มหดหายไปทีละนิดในสัปดาห์ต่อๆ ไป เจอของจริงน่ะสิครับ ตอนทดลองงานก็ได้ทำในส่วนที่ไม่ต้องคิดไม่ต้องค้นอะไรมากมาย แต่พอเป็นพนักงานเต็มตัวปุ๊บเจอโจทย์ของจริง ปวดหัวจริงๆ      นั่งออกแบบฐานข้อมูลจนเสร็จในสัปดาห์แรก ไม่ผ่าน แก้ไขเพิ่มเติมในสัปดาห์ที่สอง และสัปดาห์ที่สาม คราวนี้เริ่มรู้สึกตัวสักทีว่างานเขียนโปรแกรมมันไม่ได้หมูอย่างที่คิด รู้เลยว่างานด้านการออกแบบฐานข้อมูลไม่เอาไหน เคยแต่ทำเว็บบอร์ด หรือทำตามตัวอย่างโค๊ดในหนังสือได้ทุกเล่ม อืมเก่งจริงเรา.... แต่มันใช่ที่ไหนเล่า คิดไปเองทั้งนั้น      ทำงานสองปี...ได้อะไรบ้าง บั๊กครับ BUG ที่ไม่ได้แปลว่าแมลง (ถึงที่มาจะมาจากแมลงจริงๆก็ตาม) แทบจะเปิดร้านขายแมลงทอดได้เลยทีเดียว บางทีก็เพราะเบลอๆ บางทีก็ประมาทเลินเล่อ หรือเพราะรู้เท่าไม่ถึงก